Decydując się na tę postać uznano, że będzie ona wzorem najbardziej godnym naśladowania. Ten wybitny pedagog, lekarz i pisarz uczył, jak kochać dziecko miłością pełną szacunku, rozumiejąc specyficzne problemy psychiki małego człowieka. Troszczył się o możliwie szczęśliwe dzieciństwo i harmonijny rozwój każdego wychowanka, niezależnie od jego rasy, wyznania i narodowości. Jego spuścizna pedagogiczna była i jest źródłem inspiracji dla wychowawców naszej szkoły. Tematyka korczakowska włączona została do pracy dydaktyczno wychowawczej. Janusz Korczak był, chyba w naszym stuleciu, pierwszym człowiekiem, który rozpoczął walkę (i walczył całe życie) o prawa dziecka do nauki, do normalnego życia, do szacunku dla jego osobowości i potrzeb. Tragedii, jaką przyniosła hitlerowska okupacja, Korczak mógł przeciwstawić niewiele: miłość do człowieka, dobroć, godność. Uczciwość wobec samego siebie i wobec bliźnich. Nie uratowało go to od męczeńskiej śmierci, tworząc tragiczną legendę. Musimy również wiedzieć, że J. Korczak był po prostu zwyczajnym, skromnym, szarym człowiekiem – jednym z nas, że to swoje szare życie uświęcał taką dobrocią i miłością do dzieci, iż jego heroiczna decyzja o wspólnej śmierci była dla Niego czymś oczywistym. Naturalną konsekwencją życia całkowicie oddanego małym przyjaciołom. Dla nich żył, dla nich zginął. Patrząc z perspektywy czasu, idee Wielkiego Przyjaciela Dzieci widoczne są w naszej szkole. Korczakowska myśl żyje i przenika do treści pracy wychowawczej w naszej szkole. Różnorodne formy pracy z dziećmi przybliżają im życie i dzieło Korczaka, pobudzają miłość do tego Wielkiego Przyjaciela Dzieci i chęć realizowania Jego idei ulepszania zastanego świata.

Janusz Korczak, właściwie Henryk Goldszmit, ur. 22 VII 1878 lub 1879r. w Warszawie, zginął w sierpniu 1942 r., zamordowany w obozie koncentracyjnym w Treblince. Nowelista, powieściopisarz, publicysta, pedagog. Ukończył medycynę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1903 r. rozpoczął pracę jako lekarz w szpitalu dziecięcym w Warszawie, równocześnie rozwijał działalność w czytelniach Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności i pracę literacką. W 1911 r. objął stanowisko dyrektora Domu Sierot dla dzieci żydowskich, a później także Naszego Domu – sierocińca dla dzieci polskich. Założył i redagował “Gazetę Domu Sierot” i “Gazetkę Naszego Domu”. W latach 1926-1930 prowadził “Mały Przegląd”, pismo eksperymentalne, redagowane przez dzieci. Debiutował sztuką “Którędy?”, która w 1899 r. w konkursie “Kuriera Warszawskiego” uzyskała wyróżnienie. Wkrótce rozpoczął współpracę – jako felietonista – z tygodnikiem humorystyczno – satyrycznym “Kolce”. Od 1901 r. zaczęły się kolejno ukazywać utwory literackie i pedagogiczne Korczaka: “Dzieci ulicy”, 1901; “Dziecko salonu”, I wyd.1906; “Mośki, Jośki i Srule”, 1910; “Józki, Jaśki i Franki”, 1911; “Bobo”, 1914; “Jak kochać dziecko”,1919; “Kiedy znów będę mały”, 1925; “Prawo dziecka do szacunku”, 1929; “Pedagogika żartobliwa”, 1939; “Sława”, 1913; “Król Maciuś Pierwszy”, 1923; “Bankructwo Małego Dżeka”, 1924; “Kajtuś Czarodziej”, 1935. W latach 1957-58 został opublikowany w czterech tomach “Wybór pism” ze wstępem I. Newerlego. Książki Korczaka były tłumaczone na liczne języki obce. Pisarz umiejętnie łączył cechy lekarza, pedagoga i literata. Żądał równouprawnienia dziecka, prawa dziecka do szacunku, do poważnego traktowania jego spraw i przeżyć. Chciał przede wszystkim zapewnić dziecku swobodę harmonijnego rozwoju całej osobowości, wydobyć pełnię ukrytych sił, wychowywać w umiłowaniu dla dobra, piękna i wolności. Utwory dla dzieci i o dzieciach, oparte na obserwacjach autora, wyrastają z jego zainteresowań pedagogicznych i psychologicznych, są artystyczną egzemplifikacją tez wychowawczych.